Gniewomir

^{Smocze Dzieci}

Na ucieczce skupieni od domu oddaleni,
Smoka ostatniego ukrywają —
I choć dziećmi są, beztroski życia nie znają.
Zastraszeni, osaczeni, szukają azylu dla swych idei,
Resztkami nadziei pomocy wyglądają.

Oto stoją przed mną — ona i on — pięknej urody bliźnięta, w wieku na oko lat 10. Ich niezwykły wygląd przytłumiony jest przez zetlałe i poniszczone odzienie, zaniedbane włosy, schodzone do cna buty. Patrzą na mnie wielkimi, błękitnymi oczami, w których tli się ostatnia iskra nadziei i wiary w to, że ich sytuacja jeszcze kiedyś się odmieni. Wtem, z cienia, zza ich pleców pojawia się trzecia i to nie byle jaka postać — Zielony Smok!

On też, mimo swych gabarytów i nieograniczonych wręcz możliwości zdaje się być pokonany przez los. Zwieszony łeb na długiej szyi i pełne rezygnacji spojrzenie tylko to potwierdzają.

Smocze Dzieci

Bliźnięta z czułością kładą dłonie na smoku, po czym całe wtulają się w jego cielsko. 

Przyznaję, że sytuacja jest zgoła niecodzienna, ale jakże fascynująca!

Rozpościeram szeroko ramiona, dając przybyłej trójce jasno do zrozumienia, że są moimi gośćmi, i że nikogo ani niczego nie muszą się tutaj obawiać. Proszę by poczuli się swobodnie, a gdy będą gotowi, by wyjawili co ich do mnie sprowadza.

Długo czekać nie muszę, bo ułamek chwili później w moim umyśle doświadczam projekcji historii ich życia.

Cofamy się do czasów, gdy ludzie i smoki nie tylko żyli w tych samym czasie, ale do tego jeszcze w zgodzie i harmonii. Oba gatunki potrafiły ze sobą pokojowo koegzystować dając sobie nawzajem tak wiele, wpierając się, troszcząc o siebie.

Jednak komuś bardzo ten układ nie pasował, więc postanowił go zniszczyć, uciekając się do makabrycznego fortelu. Nagle i niespodziewanie w kilku wioskach zaczęły płonąć zabudowania, niszczone było mienie publiczne, a wszelkie ślady pozostawione na miejscach zbrodni miały sugerować działanie smoczej siły. Na początku nikt nie dawał temu wiary, jednak z czasem skala zniszczeń zaczęła narastać, a opłaceni jątrzyciele skutecznie podbudzali ludność przeciwko smokom.

W pewnym momencie czara goryczy przelała się, i pomimo zapewnień ze strony rodów specjalizujących się w opiece i kontaktach ze smokami — że stworzenia te nie mają ze zniszczeniami nic wspólnego — wydano dekret o eksterminacji tego gatunku!

Bliźnięta należały do jednego z takich smoczych rodów. Widząc co się dzieje, mimo swego młodego wieku postanowiły stanąć w obronie uciśnionych, i pod osłoną nocy, nie mówiąc nikomu, opuściły rodzinny dom wraz z jednym z ostatnich smoków.

Od tego czasu błąkają się po świecie poszukując bezpiecznego schronienia dla siebie i swojego ziejącego ogniem przyjaciela.

Straumatyzowane i nie potrafiące zrozumieć okrucieństw dorosłego świata, przestały rosnąć, świadomie zatrzymując naturalny proces rozwoju, nie dając szansy ulecieć tej dziecięcej, pełnej empatii niewinności.

Stoję i poruszony ich historią ocieram łzy z policzka. Jest mi przykro, że mimo iż wyglądają jak dzieci, to nigdy tak naprawdę nie zaznały beztroski tego pięknego okresu życia. Uciekając przed światem dorosłych, wbrew sobie, wpadły wprost w jego ciężkie ramiona.

Wyrównuję oddech, spoglądam na tę niezwykłą trójkę i mimowolnie zaczynam mówić.

Smocze Dzieci, to symbol wewnętrznej harmonii pełnej empatii i miłości, na fundamentach której dokonujemy codziennych wyborów, i z których czerpiemy siłę do walki o swoje prawdziwe ja.

Smok pozwala zachować dystans do świata, widzieć go z odpowiedniej perspektywy, i trzyma z daleka od fałszu i obłudy. 

Aby smok mógł być twoim sprzymierzeńcem, musisz zachować i pielęgnować w sobie czyste i niewinne serce, dziecięcą wrażliwość i ufność oraz radosne życie w chwili obecnej. 

Ucieczka przed trudnymi rzeczami nie jest dobrym rozwiązaniem, zwłaszcza w kontekście długofalowym. Jest ona jak odwlekanie tego co i tak — prędzej czy później — się wydarzy.

Czasowe wycofanie się, które może przypominać ucieczkę, ma sens wtedy, gdy wykorzystamy je do retrospekcji naszych działań, analizy i wyciągnięcia wniosków oraz dostrzeżenia możliwych, pozytywnych rozwiązań.

Co mogę zrobić by przestać uciekać? Jak zaprzestać chowania się i unikania odpowiedzialności?
W jaki sposób przeramować pozornie niekorzystaną sytuację w coś, co może przynieść pozytywne efekty?
Co mogę ofiarować innym, co sprawi że nie będę postrzegał smoka jako zagrożenia, tylko jako szansę na ekscytujące, twórcze działanie?

Odpowiednia perspektywa w połączeniu ze światłem wiedzy i doświadczenia pozwalają odczarować rzeczywistość, widzieć ją taką jaką jest, wyjść z toksycznej gry zależności między katem a ofiarą, między ofiarą a katem.

Nadszedł czas transformacji, czas wejścia w dorosłość. Tej zmiany możecie dokonać na swoich warunkach, bez potrzeby poddawania się schematom, które nie służą waszej duszy. Świadomi tego, pozwólcie i pomóżcie napisać nową historię, w której to rycerze nie przybywają po głowę smoka, a jedynie by prosić o po pomoc i mądrość waszej trójki!

Jesteście dwiema stronami jednej monety, uosobieniem harmonii i wyborów opartych na miłości do życia. Łączycie świat ludzi i smoków, pozornych przeciwieństw i sprzeczności.

Oddech smoka, dosłownie i w przenośni, ma oczyszczającą moc. Jest duchowym katalizatorem, który pozwala oddzielić to właściwe od tego, co wbrew naszej duszy. Smoczy oddech pozwala oczyścić chęć podążania za cudzymi ideami, a także i samą ideę. Gdy coś pozornie rezonuje z tobą, oddech smoka pozwoli ci sprawdzić, czy to twoja rzeczywistość i czy powinnaś pójść za nią.

Milknę, bo niczego więcej mówić nie muszę. Bliźnięta są niezwykle pojętne a zmiany wprowadzają w czasie rzeczywistym. 

Teraz stoi przede mną para dorosłych ludzi, ze smokiem mieszkającym w ich sercach. Na pozór wyglądają bardzo zwyczajnie, jedynie ruchy tatuażu smoka, który każde z nich ma na ramieniu, sugeruje coś zupełnie innego.

Leśna Uzdrowicielka

Po moim ciele rozlewa się balsam utkany z kobiecej energii; ciepłej, pełnej spokoju, zrozumienia, czułości i  delikatności. Do tego ktoś okrywa mnie kocem i podaje gorącą czekoladę, tym samym potęgując to jakże błogie doświadczenie. Poddaję się mu, i ze spokojnym sercem czekam na to, co dalej się wydarzy.

W pewnej odległości dostrzegam postać kobiety. I im bliżej jej się przyglądam, tym bardziej staje się ona dla mnie widoczna. Zarówno jej sylwetka jak i szaty do złudzenia przypominają kobietę, której na codzień przypisuje się rolę matki zbawiciela. Jej twarz zdaje się być zupełnie nie ruchoma, niczym maska, do tego poważnie nadgryziona zębem czasu. Właściwie to cała wygląda jak kamienny posąg, w który przeszło tysiąc lat wcześniej została zaklęta, do tego wbrew swojej woli. Narzucono jej rolę do odegrania, kazano nałożyć maskę, poświęcić siebie samą w imię tak zwanego wyższego dobra.

Maska twa ciężka  i zużyta
Farba płatami odchodzi
Korona na głowie rdzą zgrzyta
Gipsowe serce młot swobodzi.
Świętego unisono gnijące nuty
Rozbijają pancerz fałszywej buty.
Spadają szaty wybrańca matki
Koniec twej bałwochwalczej walki
Świat się zmienia, ołtarz umiera
Ceglana drzazga serca już nie uwiera. 

Obserwuję ją, daję jej czas i przestrzeń by zsuwająca się maska miała szansę odpaść na dobre. Dopomagam jej w tym, nucąc pewną piosenkę, która już po chwili przynosi efekt i sprawia, że tajemnicza postać zaczyna się poruszać. Już nie jest wmurowaną w ziemię statuą! Pozwala sobie na coraz więcej, pogłębia ruch, aż nagle uderza z impetem głową w skałę przy której stoi! Maska pęka i rozpada się w drobne kawałki, a spod niej wyłania się zupełnie nowa postać silnej i pełnej energii kobiety! 

Czuję, że to też jest maska, że to wciąż nie jest prawdziwa ONA. Wiedziony inspiracją, dopomagam jej pozbyć się i tej sztucznej okrywy!

Po chwili mym oczom ukazuje się piękna, jaśniejącą czystą, empatyczną radością dziewczyna. Uśmiecha się do mnie i podchodzi bliżej. Kładzie rękę na mej dłoni i zamyka oczy. Teraz czuję jej piękną energię i zdaję sobie sprawę z tego, że miałem przywilej doświadczać jej jeszcze nim się tutaj spotkaliśmy. Jednak ta niezwykła istota nie poprzestaje na tym. Postanawia podzielić się ze mną swoją historią, która przywiodła ją do tego miejsca.

Dawno temu zamieszkiwała dziewicze tereny, porośnięte przez rozległe lasy. To był jej prawdziwy dom, miejsce w którym nie tylko czuła się bezpiecznie, ale w którym mogła być po prostu sobą. Była mocno powiązana z energią Ziemi, i jako jej kapłanka miała wiele zdolności, w tym dar uzdrawiania. Pewnego dnia, ktoś z ludzi zamieszkujących wioskę przyległą do leśnej kniei przypadkiem podejrzał ją, podczas gdy uzdrawiała ranną łanię.  Obraz który wówczas ten człowiek zobaczył był prawdziwie oszałamiający: zstępujące z niebios światło, jaśniejące dłonie i śmiertelnie ranne zwierzę, które za jej sprawą dostało drugie życie. 

Wieść o Leśnej Uzdrowicielce szybko obiegła okolicę. Nie trzeba było długo czekać by ludzie zaczęli do niej przybywać z prośbą o pomoc, o uzdrowienie dla siebie i swoich dzieci. Nim się obejrzała, jej czas został wypełniony niesieniem pomocy potrzebującym ludziom, a ona całkowicie pochłonięta nową rolą, powoli zaczynała zapominać o tym kim była, a jej życiowa misja odeszła na dalszy plan. Ludzie zaczęli ją wielbić i czcić, widząc w niej uosobione bóstwo, mityczną matkę boga. Stopniowo, dzień po dniu, z każdy uzdrowieniem, z każdym nabożnie artykułowanym podziękowaniem jej ciało zaczynała pokrywać kamienna skorupa. Straciła swobodę, a życiowa przestrzeń została ograniczona do formy kamiennej, nieruchomej figurki — odcięta od pierwotnej energii, odizolowana od źródła, zabetonowana w myślokształty człowieczych oczekiwań. 

Ludzie zbudowali dla niej specjalną kapliczkę, tak by deszcz na nią nie padał, a i żeby im było wygodnie modlić się o zdrowie i materialną pomyślność. Teraz była dla nich i tylko dla nich, dostępna 24 godziny na dobę. Jedyne co wciąż ciepłe i ruchome w niej pozostało, to serce.

Zbyt często dopuszczamy do tego, by inni weszli nam na głowę, by narzucili swoją wizję tego jak wyglądać powinno nasze życie. Pozwalamy zamknąć nasze zdolności, nasze dary, to kim jesteśmy, a co gorsza nasze serce w ciasną klatkę cudzych oczekiwań. Niejednokrotnie zdarza nam się ulegać takim wizjom i zaczynamy odgrywać nie swoje role. Dzieje się tak zwłaszcza gdy mamieni jesteśmy wizją uwielbienia, bycia docenionym, wyniesionym na ołtarze. Poddajemy się temu, ufając ślepo, że to tłum ma rację, to inni wiedzą co będzie dla nas najlepsze. 

Leśna Uzdrowicielka puszczą moją dłoń i robi kilka kroków w tył. Kłaniamy się, wdzięczni za to co sobie nawzajem ofiarowaliśmy. Już nie przypomina tej smutnej, nieruchomej postaci jaką była jeszcze chwilę wcześniej. Teraz, powróciwszy do źródła, do swojego pierwotnego stanu jaśnieje blaskiem potencjału, gotowa żyć w jego pełni. Zza jej pleców ukazuje się piękny niedźwiedź, który symbolizuje jej wewnętrzną moc.

Uzdrowicielka z jednej strony zdaje się być bezbronna i niezwykle delikatna, z drugiej ma u swego boku tak niezwykłe zwierzę, pełne mocy i odwagi będące symbolem osadzenia i uziemienia. Niedźwiedź niczym osobisty strażnik nie pozwala by ktoś zabrał tą naszą delikatną i wrażliwą boską część nas samych i zamknął w jakiejś ciasnej formie, zbudowanej z ograniczonych wyobrażeń o wszechświecie. 

Pracujmy nad własną wrażliwością, dotykiem i czułościom, ale pamiętajmy też, by twardo stąpać po ziemi, by być w niej osadzonym.  

Podcast.